60. Yves Klein ¿que ten medo ao lume? Cap: 2 [PINTURA]

Seguindo o fío da obra de Leopoldo Novoa, hoxe falaremos de Yves Klein (Niza 1928 - París 1962), fundador do movemento Novo Realismo (con matices neoadianos), que consegue coa desmaterialización da arte (traballando co etéreo e o baleiro, grazas ao seu profundo coñecemento da filosofía zen), para derreter os límites entre a vida e a arte.

O texto de hoxe, está escrito polo magnífico crítico de arte Pierre Restany, amigo e profundo coñecedor da obra do artista que...¡SALTOU AO BALEIRO!.

Yves Klein e a linguaxe do lume.

Pierre Restany (París, febreiro de 1963).



Foi en febreiro de 1961, no Centro francés de probas de gas, cando Yves Klein fixo as súas primeiras fotos de incendios.


As primeiras imaxes foron o resultado da combustión directa de gas de coque en follas dun cartón especial sueco, pasta moi densa.


Estas follas, en contacto coa chama dos queimadores industriais de alta potencia, fixeron aparecer na superficie unha imaxe máis ou menos sombría e densa, dependendo da duración da combustión: a impresión de lume.



A principios de 1962, Yves tivo que perfeccionar o procedemento combinándoo con outras técnicas persoais (por exemplo, antropometría) e sometendo o cartón a varias preparacións preliminares (proxeccións de auga, impresións en cor).



Na sucesión cronolóxica da obra de Yves Klein, os "lumes puros" e os "lumes de cor", atopamos unha longa busca:

O mito do lume, que domina todo o curso de Yves: dalgún xeito, é a contraparte positiva do baleiro, o elemento último da impregnación, o signo por excelencia da síntese cosmogónica.



Nos cambiantes reflexos da chama, Yves percibira a íntima unión de tres cores básicas: dourado, rosa e azul, as bases da súa cromo-cosmogonía universal.

Recorrera á linguaxe do lume como linguaxe de síntese, a última etapa da súa presenza material: máis alá do lume, o inmaterial ... Así, ao longo de toda a súa carreira atopamos probas tanxibles desa preocupación fundamental, intimamente relacionada coa o inmaterial.



En maio de 1957, con motivo da exposición de "O período azul" na galería Colette Allendy, Yves presentou un cadro de lume, un panel azul monocromo sobre o que colocara filas de lumes de Bengala.



No momento da incandescencia, o artista atopou a visión clara da síntese cromática que acabamos de mencionar.

No plano da linguaxe pictórica, as pinturas de lume están, en efecto, no auxe dunha arte que pretende ser técnica e de comportamento, onde a acción non se refire ao facer, de onde procede a orde clásica da obra. para compensar o desexo de sublimación moral que anima o xesto.

Que luxo creativo! Que privilexio indubidable que gozou o artista ao que se lle dá un momento así!

Estou preto de pensar que estes felices matrimonios de estética e ética -o privilexio do xenio e non do talento- son acontecementos tan pouco frecuentes que a historia dubida á hora de nomealos e os críticos á hora de xulgalos.

Alí a razón mestúrase coa intuición, nunha orde que parece escapar da vida e da morte, do futuro e do pasado.

Apoteose dunha técnica, síntese dunha idea, plena plasmación do mito.

Na obra de Yves Klein a linguaxe do lume sitúase na encrucillada destas tres coordenadas axiais.

Ese é o segredo da súa calidade incomparable, verdadeiro máis aló da verdade, fermoso máis alá da beleza.

Pierre Restany (París, febreiro de 1963).