Mónica Alonso (A Fonsagrada, Lugo, 1970):
En A maxia do colibrí. Seis casos desesperados, mostra unha instalación na que a palabra, o relato, adquire un protagonismo esencial. Mestura tradición, un modo de narrar poético, austero, e un fondo confesional.
¨La magia del colibrí reúne seis relatos de seis personas angustiadas, con miedos y obsesiones comunes a otros seres humanos, a quienes a través de una médium se les ofrece la posibilidad de curar sus males (cada uno de ellos asociado a un color) a través de la muerte de un colibrí.
La obra está conformada por la reproducción de los colibrís como objetos, junto a los seis textos que relatan cada una de las historias.
El conflicto surge a la hora de matar a un ser vivo. Y, finalmente, todo pacto tiene un precio¨.
Salvador Cidrás (Vigo, 1968) e Juan Cidrás (Moaña, Pontevedra, 1965):
Salvador Cidrás e Juan Cidrás formaron, desde 2015, un colectivo artístico que investiga o medio cerámico e téxtil desde unha perspectiva escultórica e pictórica, respectivamente.
"O noso traballo céntrase na forma e concepto de" aberrante ", o que se desvía do que se considera normal, natural ou correcto, en oposición ao que se aferra á convención ou ao que é formal. As pezas que establecen relacións entre elas e cambialo, xa sexa a través da forma, a cor ou a súa instalación no espazo¨.
En As formas partilladas, traballan con materiais como a cerámica e o téxtil, aos que semellan dar a volta, buscando as sorpresas dun proceso de produción que os leva a resultados dunhas densas calidades plásticas. Cerámicas orgánicas, pinturas que valoran as texturas, a multiplicidade de focos, murais que se expanden.
Con ista mestura de técnicas, os Cidras crean un interesante diálogo entre a instalación, a escultura, a pintura e o debuxo, no que cada medio expresivo se funde co outro en plena simbiose e tamén se dinamiza.
O debuxo abrangue o espazo creando evolucións cromáticas e luminosas que rodean as esculturas, e istas o mesmo tempo reviven no seu ambiente debuxado.
Rosendo Cid (Ourense, 1974):
En la instalación ¨Todo aquilo que sucede e con todo non é¨, el artista recorre aos materiais que habitan o seu estudio para formular unha serie de esculturas que funcionan co sentido e intensidade dos poemas breves, mentres noutras obras explora os xogos de sentido, a palabra e as preguntas referidas á memoria e á arte.
"A partir do título albíscase a intención clave deste proxecto expositivo, desviándose do meramente descritivo para afondar no feito mesmo de todo acto creativo como mera ocorrencia, como evento, sendo consciente de todo o que acontece antes de que a peza estea rematada pero aínda está implícito cando se completa. "
As pezas e montaxes de Rosendo Cid responden a esta idea, quizais abstracta, quizais poética, empregando -como na maioría das súas obras- materiais ou restos atopados, algúns do seu propio taller. Atopamos pezas escultóricas e fotográficas, algunhas próximas ao pictórico, así como outras nas que o texto é unha parte fundamental, segundo a súa noción de que a palabra é tan importante como a peza ou o obxecto en si.
Rosendo Cid. Veinte años de esculturas, 2020 (detalle).
Como o golpe de dados de Mallarmé: misterio e rigor, intensidade e emoción.
"Na miña proposta para a exposición no MARCO de Vigo, a miña intención principal é que o espectador experimente diferentes estados de percepción do espazo e da cor.
Nas instalacións Color-Shade I e Color-Shade II, hai interesantes propostas sobre a teoría da cor, onde a luz proxectada e a mestura con outras cores de luz serven para crear novos planos e composicións, feitas grazas á mestura de cor .
Poderemos experimentar algunhas das múltiples facetas deste equilibrio entre a luz e a escuridade. Aquí a cor revélase como unha sombra. Do mesmo xeito, a localización da fonte de luz é a que determina a forma da sombra, ese parche 'escuro' onde se orixina a cor complementaria á da fonte de luz¨.
👏👏👏❤️❤️❤️
ResponderEliminar