xoves, 9 de setembro de 2021

74. VIVIAN SUTER. ABSTRACCIÓN SELVATICA [PINTURA]

“Trato de capturar o tempo nunha forma, algo así como reter o alento.”

Vivian Suter, 2021.


A artista suízo-arxentina Vivian Suter (Buenos Aires, 1949) decidió deixar Basilea para vivir na selva guatemalteca, tras unha viaxe en solitario polas ruínas de Mesoamérica. Era principios da década de 1980, e desde entón a súa estadía alargousemás de trinta añvos en un estudo situado en Panajachel , sobre o terreo dunha antiga plantación cafetera xunto ao lago Atitlán.

Suter ten una exposición dende o 25 junio, 2021 ate o  2 mayo, 2022  no  
Parque del Retiro, Palacio de Velázquez.

En Vivian hai un vińnculo entre a cultura europea e a latinoamericana. 
Nada en Arxentina de pais europeos exiliados pola Segunda Guerra Mundial, a súa relación con Latinoamérica está presente desde a niñez.


As súas teas son o resultado dunha mestizaxe entre o mundo occidental e o contexto guatemalteco: chécnicas, miradas e formas de pensamento que se mesturan sobre os lenzos, a pintura e a natureza. Máis aló́ da figura do artista estranxeiro seducido polo exotismo, ela é unha forasteira que crea un novo vínculo entre cosmovisións. 



Desde o seu Edén persoal, rodeado de vegetación tropical e con volcáns no horizonte, Suter aproxímase á pintura abstracta e gestual, desde os elementos naturais que a rodean: lenzos sen marco —más ben mantas— con referencias pictóricas a formas naturais como copas de árboles, cimas volcánicas e superficies acuosas, que conviven con marcas gestuales de auga de choiva, chan erosionado e pegadas de animais.




As súas obras están pintadas a “plain air” (ao air libre), de forma que os fenómenos naturais erosionan e transforman o seu traballo como un proceso máis na súa creación, o ecosistema convértese en coautor dos seus lenzos, conseguindo así un compromiso ecolóxico consciente co entorno.





Despois da catástrofes climáticas que orixinaron as tormentas tropicais: Stan, en 2005, e Agatha, en 2010, moitos dos seus lenzos quedaron parcialmente alagados no lodo, xerando series pictóricas intervidas pola carácter azaroso do clima.




Desta maneira o seu proceso de traballo e reflexión se torna más orgánico e libre.




Os seus cadros transitan entre a introspección do interior do seu estudo e o exterior, onde se impregnan do vento, a choiva, o barro e até de pequeñvos insectos da contorna, para cartografiar e representar a singularidade da vida vexetal.





A forma de expor os seus traballos ten relación coa súa infancia bonaerense, Suter solía xogar a esconderse entre as teas da fábrica. Ademais o barroquismo e sobrecargamento do bosque tropical, con infinidade de plantas e arboles, é similar á acumulación de lenzos, que se apiñan e superponen, sen orde xerárquica, convertendo as súas instalacións en espazos de inmersión selvática pictórico-emocional.






A súa obra convértese desta maneira nun manifesto de defensa da contorna natural, pois a súa destrución non só é un perigo para a nosa existencia, senón tamén para noso o espírito.











3 comentarios:

  1. No la conozco pero me gusta mucho su obra y su mundo

    ResponderEliminar
  2. Tengo pendiente ir a ver su exposición en la casa Velazquez en el parque del Retiro. Me gusta mucho lo que hace!

    ResponderEliminar
  3. Me gusta mucho Vivian Suter, tengo pendiente ir a ver su exposición en la casa Velazquez en el parque del Retiro.

    ResponderEliminar

¡Anímate a participar cos teus comentarios!