Lynda Benglis (1941, Lake Charles, Luisiana, USA).
Unha da máis grandes artistas norte-americanas, renovadoras da pintura nos anos 60 e 70.
“Non estaba a romper coa pintura senón tratando de redefinir o que era”.
Lynda Bengli
Benglis asistiu Universidade Estatal de McNeese en Lake Charles, Luisiana.[7]. Obtivo un título de BFA en 1964 de Newcomb College en Nova Orleans, que entón era o colexio feminino de Universidade de Tulane, onde estudou cerámica e pintura.
Despois de graduarse, ensinou terceiro grao en Jefferson Parish, en Louisiana.
En 1964, Benglis mudouse a Nova York, alí entrou en contacto con moitos dos artistas influentes da década, como Andy Warhol, Donald Judd, Sol LeWitt, Eva Hesse, e Barnett Newman.
Logo pasou a estudar pintura na Brooklyn Museum Art School, alí coñeceu ao pintor escocés Gordon Hart, que sería brevemente o seu primeiro marido, declarou máis tarde que casou con Hart para axudalo a evitar o recrutamento.
Empezou a traballar como asistente de Klaus Kertess no Galería Bykert antes de pasar a traballar no Galería Paula Cooper.
En 1979 coñeceu ao seu compañeiro de vida, Anand Sarabhai (fillo dos seus anfitrións nunha viaxe que fixo a Ahmedabad, India).
Sarabhai morreu en febreiro de 2013.
Benglis admiraba o estilo xestual desa xeración do Expresionismo Americano, pero rapidamente comezou a adaptar os seus métodos, con fins máis experimentais.
Empregando unha ampla gama de materiais en tonos acedos, as súas obras máis coñecidas, son rexistros do comportamento da pintura como unha substancia fluída en acción.
O traballo de Benglis destácase por unha mestura inusual de materiais orgánicos, que teñen un sentido de experimentación e confrontación.
Os verquidos de látex e poliuretano de Benglis de finais dos sesenta e setenta marcaron a súa entrada no mundo da arte de Nova York, pero a validez de gran parte do seu traballo foi cuestionada ata a década de 1980 debido ao uso da sensualidade e a fisicalidad.
Cando se lle pediu que resumise as súas ambicións artísticas na década de 1960, Lynda Benglis respondeu: "Non estaba a romper coa pintura senón tratando de redefinir o que era".
Benglis traballou con métodos de lanzar e gotear a pintura de Jackson Pollock, pero renovou a famosa técnica, para trasladala ás tres dimensións.
Derramaba caucho líquido (latex), directamente sobre o chan, cunha aparencia de movemento apenas detido, rexistrando o comportamento desa substancia fluída, convertendo as súas cores derramadas, nunha especie de alfombra psicodélica, co emprego unha ampla gama de materiais en tonos ácidos.
Benglis inventou un novo formato coas seus soados “verquidos”, que parecían pinturas pero despegábanse da parede para ocupar o espazo da escultura.
Creando o seu traballo directamente no piso e rexeitando a orientación da pintura en vertical, así como o lenzo, o bastidor e o pincel, os "verquidos" empuxan as convencións da pintura ata o punto de case facela colapsar.
Estas pezas de chan, orgánicas e de cores brillantes estaban destinadas a interromper a dominación masculina do mundo da arte e introducir o movemento minimalist, pero con sugestión e apertura.
Xunto a compañeiros como Eva Hesse ou Richard Serra, permitiu que o proceso de creación ditase a forma das súas obras, manexando unha materia maleable que adquirise a súa propia forma.
Outro material viscoso que proba, son os relieves de cera de finais da década de 1960, son capas de cera de abella fundida, que se adhiren a un taboleiro de madeira, endurecidas en cristas e surcos nun espectro de tonos pastel.
A artista chamouno “o xesto conxelado”.
Traballou tamen a cerámica como obxetos escultóricos, onde a cor, segue tindo un importante papel.
Benglis admiraba o estilo xestual desa xeración do Expresionismo Americano, pero rapidamente comezou a adaptar os seus métodos, con fins máis experimentais.
Empregando unha ampla gama de materiais en tonos acedos, as súas obras máis coñecidas, son rexistros do comportamento da pintura como unha substancia fluída en acción.
O traballo de Benglis destácase por unha mestura inusual de materiais orgánicos, que teñen un sentido de experimentación e confrontación.
Os verquidos de látex e poliuretano de Benglis de finais dos sesenta e setenta marcaron a súa entrada no mundo da arte de Nova York, pero a validez de gran parte do seu traballo foi cuestionada ata a década de 1980 debido ao uso da sensualidade e a fisicalidad.
Cando se lle pediu que resumise as súas ambicións artísticas na década de 1960, Lynda Benglis respondeu: "Non estaba a romper coa pintura senón tratando de redefinir o que era".
Benglis traballou con métodos de lanzar e gotear a pintura de Jackson Pollock, pero renovou a famosa técnica, para trasladala ás tres dimensións.
Derramaba caucho líquido (latex), directamente sobre o chan, cunha aparencia de movemento apenas detido, rexistrando o comportamento desa substancia fluída, convertendo as súas cores derramadas, nunha especie de alfombra psicodélica, co emprego unha ampla gama de materiais en tonos ácidos.
Benglis inventou un novo formato coas seus soados “verquidos”, que parecían pinturas pero despegábanse da parede para ocupar o espazo da escultura.
Creando o seu traballo directamente no piso e rexeitando a orientación da pintura en vertical, así como o lenzo, o bastidor e o pincel, os "verquidos" empuxan as convencións da pintura ata o punto de case facela colapsar.
Estas pezas de chan, orgánicas e de cores brillantes estaban destinadas a interromper a dominación masculina do mundo da arte e introducir o movemento minimalist, pero con sugestión e apertura.
Xunto a compañeiros como Eva Hesse ou Richard Serra, permitiu que o proceso de creación ditase a forma das súas obras, manexando unha materia maleable que adquirise a súa propia forma.
Outro material viscoso que proba, son os relieves de cera de finais da década de 1960, son capas de cera de abella fundida, que se adhiren a un taboleiro de madeira, endurecidas en cristas e surcos nun espectro de tonos pastel.
A artista chamouno “o xesto conxelado”.
Traballou tamen a cerámica como obxetos escultóricos, onde a cor, segue tindo un importante papel.
Ese acabado cosmético, de abelorio e escintileo, lembra as artes decorativas e estraga ou desacraliza “a abstracción pura” con materiais discordantes que connotan o vulgar, pero dende unha perspectiva feminista.
Lynda utiliza tamén rolos prateados de algodón envoltos ao redor dunha armadura de arame, cubertos de pintura metálica, salpicados de purpurina e acrílico brillante.
Despois trabllou estas obras en aluminio.
O interese de Benglis nos estereotipos de xénero esténdese aos seus vídeos pioneiros.
Obras como Sensibilidade feminina e Agora (1973) xogan libremente coa excitación e a submisión, e cuestionan o papel da muller artista no apoxeo do movemento feminista.
Aínda máis provocativos foron os atrevidos autorretratos que realizou a principios da década de 1970: anuncios e anuncios de galerías nos que pousaba como unha pinup ou unha estrela porno.
Estas “burlas sexuais”, como as chamou Benglis, satirizaban “o sistema de estrela da arte e a forma en que os artistas se usan a si mesmos, á súa personalidade, para vender o traballo”.
Obras como Sensibilidade feminina e Agora (1973) xogan libremente coa excitación e a submisión, e cuestionan o papel da muller artista no apoxeo do movemento feminista.
Aínda máis provocativos foron os atrevidos autorretratos que realizou a principios da década de 1970: anuncios e anuncios de galerías nos que pousaba como unha pinup ou unha estrela porno.
Estas “burlas sexuais”, como as chamou Benglis, satirizaban “o sistema de estrela da arte e a forma en que os artistas se usan a si mesmos, á súa personalidade, para vender o traballo”.
Ningún comentario:
Publicar un comentario
¡Anímate a participar cos teus comentarios!