48. Antón Lamazares. Cap.1. Falar en tempos de cólera [PINTURA]

Antón Lamazares (Maceira, Lalín, 1954):
Poeta e pintor cuxas obras, realizadas sobre madeira e cartón, crean unha linguaxe propia a partir da experimentación con vernices e outras materias.
O seu estilo evolucionou dende un inicial expresionismo cara ao informalismo e á abstracción cunha deriva minimalista.
No seu traballo acolle o diálogo entre alma, memoria, sensualidade, espiritualidade, onirismo e poesía.

1. Romances de cego:

A presenza da espiritualidade na súa obra é indiscutible.

Os seus artefactos épicos, feitos cos materiais humildes coma o cartón ou a madeira, nos transportan ás experiencias místicas de San Francisco de Asís (coas súas primeiras visións na súa Umbría natal) ou ás dun anacoreta que consegue a elevación da súa alma, observando en silencio a infinitude da paisaxe e escoitando o son xordo do seu espírito.

Mística significa pechar os ollos e é un instrumento para a sublimación da substancia.
Así como ocorreu coa materia de Cristo: que a súa carne e o seu sangue convertéronse en pan e viño, o teu traballo feito de cartón e verniz tense transmutado en baleiro e silencio. Como se se tratase dunha oclusión no teu ollar, a obra despoxouse, espiuse, para comezar un camiño polas terras do sublime, sen necesidade de traspasar o limiar do intelecto, senón do espírito.

“Os murmurios da pregaria franciscana, esa humilde oración pola natureza que transcende os nosos soberbios aires de grandeza”.
Francisco Calvo Serraller.

OS FRANCISCANOS ENSINÁRONME A MEDITAR, A CONTEMPLAR, A REZAR.

O CREADOR TEN QUE ANCHEAR A REALIDADE. A REALIDADE QUE ME MOVE A MIN É A INTERIOR: ESA MONTIÑA AIREXADA NA QUE CAMIÑA O SANGUE SEN CÁRCEERE DO HOME.

Antón Lamazares

2. Poesía: Hai tempo, en París, comentáchesme que coñecer a Carlos Oroza e poder recibir por transmisión oral os seus coñecementos sobre a poesía, supuxo para ti un efecto “electroconvulsivo”. O traballo do noso poeta era interpretado e foi creado para ser escoitado, non lido, xa que se declaraba a favor da oralidade, considerando aos libros “cemiterios de signos”.

Esta estimulación que recibiches de Carlos converteuse, co tempo, nunha columna vertebral do teu proceso reflexivo e pictórico. Poderíase dicir que, pintando, pensas como poeta e escribes por vía ocular, que non retiniana.


SÍ: É CERTO QUE PARA MIN PINTURA E POESÍA SON A VERDURA E A FLOR DA PRIMAVERA.

Antón Lamazares