O mosteiro de Santa Catarina foi construído por orde do emperador Justiniano I, a mediados do século VI, xunto á capela que a nai do emperador Constantino I mandou construír alá onde Moisés falou con Deus a través da silva ardente. Debido a esta conexión con Moisés o mosteiro constitúe un lugar sacro para as tres grandes relixións monoteístas: xudaísmo, cristianismo e islam. Aínda que o seu verdadeiro nome é Mosteiro da Transfiguración, é coñecido tamén como Mosteiro de Santa Catarina, en memoria dá mártir cristiá Santa Catarina de Alexandría. Trátase dun dos mosteiros máis antigos que continúan habitados.
No seu interior existe unha biblioteca valiosísima, contén a segunda colección de códices e manuscritos máis extensa do mundo, o primeiro posto pertence á Biblioteca Apostólica Vaticana, conformada por uns 6.000 textos en grego, copto, armenio, hebreo, árabe, etíope, siríaco.
Conservou a versión máis antiga a nivel mundial dunha Torá e varias follas e fragmentos, algúns formaran parte de encadernacións de varios libros do Mosteiro, do Códice Sinaítico ou Codex Sinaiticus, manuscrito da versión grega da Biblia escrito no ano 331 d. C. por orde do emperador romano Constantino tras a súa conversión ao cristianismo, que se atopa actualmente no Museo Británico de Londres. Tamén destaca unha copia da Apoloxía de Arístides, a orixinal en grego perdeuse; ou unha copia das Vidas de Mujeres Santas do ano 779, tamén en siríaco. A iso hai que engadir un bo conxunto de manuscritos árabes medievais, incluíndo a chamada Ashtiname de Mahoma, é dicir, o acordo por escrito pactado polo Profeta cos
monxes, onde lles ofrece protección, exímeos de impostos e libéraos
de cooperar en asuntos militares.
Entre os seus miles de documentos atópanse 160 palimpsestos, un palimpsesto é un manuscrito que conserva pegadas doutra escritura anterior na mesma superficie. Esta práctica de borrado fíxose frecuente en especial a partir do século
VII, por mor das dificultades que entón empezaron a xurdir no comercio
do papiro exipcio, e prolongouse durante os cinco séculos seguintes por
mor do custoso e escaso que era o pergamiño e o laborioso que era
dispoñelo para un uso apropiado, así como pola falta de papel, invento
que non se coñecía entón e tardou en ser coñecido. A utilización de técnicas de imaxe especializadas sobre estes palimpsestos sacou á luz poemas antigos perdidos, textos relixiosos temperáns, permitindo o
descubrimento de linguas perdidas por completo hai moitos anos e cuxo
estudo permitiu incrementar o seu coñecemento, entre estas linguas
descubertas atópanse o albanés caucásico e o arameo palestino cristián.
Un acordo entre o mosteiro, a Biblioteca UCLA (Universidade de California), e a Fundación Ahmanson tivo como obxectivo crear o primeiro arquivo dixital con 4.500
manuscritos da biblioteca, comezando con ao redor de 1.100 en siríaco e árabe, que son particularmente raros. Todos estes descubrimentos están a facerse públicos Early Manuscripts Electronic Library ( EMEL).
Ningún comentario:
Publicar un comentario
¡Anímate a participar cos teus comentarios!