Mulleres escultoras: Os obradoiros do silencio (parte 8). Camille Claudel a Escultora (2ª parte) [TALLA E ESCULTURA]

Camille Claudel

 A partir de abandonar o escultor comeza un novo período na vida de Camille. Afastada del, ferida no seu orgullo, comeza a camiñar entre a depresión e a ira. Segue creando e o seu talento é recoñecido, pero hai algo que a leva a destruír moitas das súas esculturas. 

Desta época son obras como Lles Causeuses, A Valse, Clotho ou L´Age Mur, obra na que reflicte a súa relación con  Rodin, da que fixo dúas versións (1895-1898). Representa a unha moza axeonllada agarrando a un home arrastrado por unha muller madura. Sobre esta peza o poeta Paul Claudel comentou: 

L´Age Mur (La edad madura), 1899. bronce 121x181.2x73cm

“A miña irmá Camille, implorante, humillada, de xeonllos, ela tan soberbia, tan orgullosa (…) mentres o que se afasta da súa persoa (…) é a súa alma”.

Todas son obras  autobiográficas de carácter expresionista que mostran o atormentado interior da escultora.

Atrévese co espido masculino e feminino e expresa o desexo dende o punto de vista da muller, coma en Sakountala.

Sakountala, mármore 1905

Lles causeuses (1893-1905) ou Lles baigneusy (1897-1903) período no que se nota a súa influencia da arte asiática, de moda neses anos xunto ao Art Nouveau. Camille traballa o mármore, pero tamén o ónix e atrévese a mesturar distintos materiais nas súas composicións, elixindo diferenciar intencionadamente a súa obra da de  Rodin. 

La ola o las bañistas, mármore, onix e bronce, 1897-1903?

Durante unha época exhibe a súa obra nos Salóns Nacionais e na galería  Eugéne Blot obras como A  profunde pensei (1898), L´Aurore (1900-1908) e Coin du feu (1900). Nesa época recibe encargos do Estado, da dirección de Belas Artes e de personaxes influentes; pero todo isto non lle permite pagar as súas débedas polo gran investimento que fai en material. A súa estabilidade mental comeza a crebarse. 

En 1903 morre o seu pai e protector, o que dá vía libre á súa nai e irmán, por ese entón diplomático (que non encaixa que a súa irmá viva dese xeito, en contra dos costumes burgueses), para internala nun psiquiátrico co diagnóstico oficial de «teima persecutoria e delirios de grandeza». Ela denuncia en cartas a inxustiza do seu peche contra a súa vontade e reclama a súa liberdade. 

“Hai anos que soporto este atroz martirio (…). Respecto á miña familia, non hai nada que facer; baixo a influencia dunhas malas persoas, a miña nai, o meu irmán e a miña irmá só atenden ás calumnias de que me cubriron (…). Sobre a base destas acusacións encarceráronme como a unha criminal (…). Teñen moito interese en que eu non saia nunca desta prisión”.

La Valse (el Vals) 1903

Camille pasouse 30 anos encerrada en  Montdevergues, abandonada pola súa familia, recibe moi poucas visitas e afúndese no silencio, rexeita totalmente a escultura e ao estalar a segunda Guerra Mundial convértese nunha vítima máis desas 45.000 que morreron de fame nos sanatorios psiquiátricos franceses, algo que quedou reflectido no libro “A hecatombe dos tolos”. 

Morre en 1943, é enterrada no propio  manicomio nunha tumba sen nome, só cun número. Anos mais tarde o centro fai obras e desaparecen as tumbas, por iso é polo que se perden os seus restos.

Camille foi sobre todo unha gran escultora, unha muller apaixonada, forte e fráxil á vez, que viviu dunha maneira libre, nunha sociedade que non entendía a liberdade nunha muller e que apagou a súa luz  castigándoa na sombra; á sombra dun escultor e á sombra do esquecemento. Sorte que temos as súas obras para darlle de novo esa luz que nunca debeu apagarse e colocala no lugar que se merece na historia da arte como escultora con nome propio, Camille Claudel.

Enlaces  e bibliografía no anterior post  (1ª parte da biografia)

Déixovos os enlaces ó trailer e á película que Juliette Binoche protagonizou, CAMILLE CLAUDEL.

Espero que vos guste!!!